Co to jest?

Ścięgna prostowniki-odpowiedzialne za wyprost znajdują się po stronie grzbietowej ręki. Prostują one palce oraz nadgarstek. Można je porównać do sznurka, który jest połączony z jednej strony mięśniem/motorem znajdującym się na przedramieniu a z drugiej palcem bądź nadgarstkiem. Ścięgno, przenosi siłę z motora do efektora.

W miarę zbliżania się do palców ścięgna prostowniki są bardziej płaskie i cienkie. Na palcach tworzą bardzo skomplikowany system prostujący palce wspomagany dodatkowo małymi mięśniami leżącymi wewnątrz ręki.

Przyczyna

Najczęstszą przyczyną uszkodzenia ścięgien prostowników jest uraz np.: rany cięte, szarpane. Ich położenie bezpośrednio pod skórą ułatwia ich uszkodzenie. Bardzo często uderzenie w palec lub uderzenie ręką powoduje zerwanie ścięgna. Zdarza się często, że zerwaniom tym towarzyszą też uszkodzenia kostne.

Niektóre choroby predysponują do samoistnego uszkodzenia/zerwania ścięgien np. RZS, Choroba zwyrodnieniowa stawów, Dna moczanowa.

Objawy

Objawy są najczęściej łatwe do rozpoznania ponieważ pacjent zauważa zmniejszenie bądź brak możliwości wyprostowania palca. Opadanie palca może pojawić się bezpośrednio po urazie , lecz zdarza się jednak, że czasami kilka dni po urazie pacjent stwierdza, że niemożliwe jest czynne wyprostowanie palca.

Badanie i rozpoznanie choroby

Rozpoznanie choroby opiera się na prezentowanych objawach oraz na zebraniu przez lekarza dokładnego wywiadu lekarskiego opisującego mechanizm powstania urazu (uderzenie, zmiażdżenie, rana cięta, szarpana) oraz czasu kiedy one się pojawiły. W przypadku samoistnego zerwania ścięgna istotne jest znalezienie przyczyny jaki czynnik je wywołał: RZS, Choroba reumatyczna, przeciążenie?

Leczenie

Wybór metody leczenia uzależniony jest od rodzaju uszkodzenia i czasu jaki upłynął od jego zadania. Rany cięte powodujące przerwanie ciągłości ścięgna wymagają zeszycia ścięgna. Im wcześniej wykona się zabieg operacyjny tym lepszy efekt pooperacyjny można uzyskać. W przypadku rozległych uszkodzeń ściegien prostujących palce niemożliwe może być zeszycie ściegien koniec do końca –wtedy konieczne jest poza-anatomiczne połączenie ściegien aby odtworzyć wyprost palca/nadgarstka. Takie postępowanie wskazane jest często we wtórnych/późnych rekonstrukcjach pourazowych ścięgien prostowników.

Po operacji

Po zabiegu operacyjnym najczęściej zalecane jest unieruchomienie palca lub ręki (szpatułka, masa termoplastyczna, gips, orteza) a następnie rehabilitacja. W niektórych przypadkach może być zalecona jednoczasowe unieruchomienie wraz z rehabilitacją. O wyborze postępowania decyduje Państwa lekarz prowadzący. Zrastanie się zeszytych Ściegien bardzo często powodują zrastanie się także okolicznych tkanek - tworzenie się zrostów, które mogą ograniczać lub wręcz uniemożliwiać poruszanie palcami. W takich przypadkach konieczne jest wykonanie kolejnych zabiegów operacyjnych.

Najczęstsze uszkodzenia ściegien prostowników

• Palec młotkowaty - zerwanie dystalnej części ścięgna prostownika powodujące opadnięcie ostatniego paliczka palca. Początkowo leczenie przebiega zachowawczo- specjalne unieruchomienie palca na okres co najmniej 6 tygodni. W przypadku ran otwartych oraz kiedy urwaniu ścięgna towarzyszy oderwanie fragmentu kostnego z paliczka dalszego palca wskazane jest wykonanie zabiegu operacyjnego zaraz po urazie.
  
  
• Tzw. Deformacja butonierkowata - zerwanie pasma centralnego aparatu wyprostnego palca skutkująca zgięciem palca w stawie międzypaliczkowym bliższym i kompensacyjnym przeproście w stawie międzypaliczkowym dalszym. Początkowo leczenie przebiega zachowawczo-specjalistyczne unieruchomienie palca z jednoczasowym ćwiczeniem stawu międzypaliczkowego dalszego. W przypadku braku dobrego efektu leczenia zachowawczego obu uszkodzeń lekarz może zaproponować wykonania zabiegu operacyjnego.
  
  
• Przecięcia lub rozerwania ścięgien prostowników - powodują powstanie braku wyprostu palca, palców lub ręki w zależności od rozległości ich uszkodzenia. Najlepsze efekty uzyskuje się po natychmiastowego odtworzenia-zeszyciu ciągłości ścięgna. Chirurg prowadzący leczenie zdecyduje czy Pacjent wymaga unieruchomienia i od kiedy Pacjent może rozpocząć rehabilitacje.